قومیت ها،سرمایه های ایران

به گزارش حمیت نیوز(حمنا)؛قانون اساسی به مثابه میثاق ملی، مهمترین سند حقوقی- سیاسی در امر سیاستگذاری های کلان و خرد در جامعه و راهنمای عمل حکومت است. از جمله مهمترین مباحث مندرج در قانون اساسی تبیین اهداف کلان نظام، همبستگی ملی و پیش بینی راهکارهای کلی ایجاد پیوند میان حکومت، جامعه و گروه های اجتماعی و فائق آمدن بر  تفرقه گروه های قومی، مذهبی و زبانی است. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز با در نظر گرفتن واقعیت تنوعات مذهبی، زبانی و قومی در ایران حاوی اصول و فصولی است که مهمترین مرجع و مبنای تدوین سیاست قومی در کشورمان به حساب می آیند.

مطابق قانون اساسی، اقليت های قومی به سه گروه تقـسيم مـی شـوند:

1)گـروه قومی كه صرفاً به لحاظ قوميت و خـصوصيات متمـايز كننـدة جـدای از مـذهب و دين گروه خاصی را تشكيل مـی دهنـد؛ ماننـد: آذريهـا

2) گـروه اقليـت قـومی ـ مذهبی مانند: بلوچها و كردها

3) گروه اقليتهای دينی مانند: ارامنه و....

نقطه قوت قانون اساسی در هوشمندی و متعالی بودن قانونگذار در نگاه به اقوام مسلمان اعم از شیعه و سنی در بین اقوام کرد و ترک و عرب و بلوچ و ... است که آنها را شهروند درجه یک قلمداد کرده است و برای داشتن نماینده مجلس تفکیک نکرده است.
دو اصل 15و 19 قانون اساسي، صريح تـرين و مهـمتـرين اصـولی هـستند كـه جهت گيری كلي نظام و قانون اساسي را كه مبتنی بر اسـتراتژی وحـدت و سياست همگرايی قومی است، به خـوبی نـشان مي دهند.
کشور ایران از لحاظ گوناگونی زبانی و فرهنگی پدیده کم نظیری است. البته این تنوع فرهنگی، به سبب برخی سوءبرداشت ها به اختلافات و مشکلاتی نیز دامن زده است. برای مثال، مسئله «آموزش زبان مادری» یا حتی «آموزش به زبان مادری» در سال های اخیر، محل بحث و مناقشه بسیار بوده است. در سال 1392 عده ای از اعضای «فرهنگستان زبان و ادب فارسی» دیدگاه خود را درباره مسائل مزبور بیان کردند که بعضا با واکنش تند برخی از فعالان سیاسی و فرهنگی و اصحاب رسانه روبه رو شد. نظراتی مانند «آنچه اهمیت دارد پژوهش و کار علمی روی این زبان هاست» یا « زبان های مادری مان را به عنوان زبان علمی و آموزشی به کار ببندیم
ترکیب جمعیتی ایران بر اساس قومیت و جنسیت تنوع قابل توجهی دارد که نمایانگر تاریخ و فرهنگ غنی این کشور است. ایران به عنوان کشوری چند قومیتی، شامل گروه‌های قومی مختلفی مانند فارس، ترک (آذری)، کرد، لر، عرب، بلوچ، ترکمن و برخی اقلیت‌های کوچک‌تر است. هر یک از این اقوام در مناطق جغرافیایی خاصی متمرکز شده‌اند و زبان، فرهنگ و سنت‌های خاص خود را حفظ کرده‌اند.

ترکیب قومیتی در ایران:
 
•    فارس‌ها: بزرگترین قوم ایران که بیشتر در مرکز و جنوب کشور متمرکز هستند.
•    ترک‌ها (آذری‌ها): یکی از بزرگترین اقوام غیر فارس که بیشتر در شمال غربی ایران (آذربایجان) ساکن‌اند.
•    کردها: ساکن مناطق غربی و شمال‌غربی مانند کردستان، کرمانشاه و آذربایجان غربی.
•    لرها: در مناطق غربی ایران مانند استان لرستان و بخش‌هایی از خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد زندگی می‌کنند.
•    عرب‌ها: بیشتر در استان خوزستان و حاشیه‌های خلیج فارس ساکن‌اند.
•    بلوچ‌ها: در جنوب شرقی ایران به‌ویژه در استان سیستان و بلوچستان.
•    ترکمن‌ها: عمدتاً در شمال شرق ایران و استان گلستان زندگی می‌کنند.

 توهین به اقوام از قاجاریه شروع شد/ تحقیر قومیت‌ها بخشی از سیاست روس‌ها و انگلیس بود
تاریخ نشان می‌دهد شوخی با اقوام، جُک و لطیفه ساختن و ورود این لفظ‌ها به فرهنگ عامیانه سابقه زیاد و ریشه قوی ندارد.ایران اقوام بسیار زیادی دارد که هرکدام فرهنگ، شغل، زبان، ادبیات و به طورکلی ویژگی‌های متفاوت فراوانی دارند که گاهی اوقات دچار تعارض با یکدیگر می‌شدند و بین آنها جنگ و نزاع رخ می‌داد بنابراین به مرور زمان این تعارض تاریخی تبدیل به شوخی کردن با اقوام و مسخره کردن آنها شد. زمان آغاز توهین به اقوام را می‌توان به دوره قاجاریه منتسب کرد درواقع چون اقوام مختلفی در حکومت کردن قاجارها نقش داشتند،

این اقوام برای به دست آوردن قدرت بیشتر و محکم کردن پایگاه خود، شروع به توهین در قالب طنز به اقوام مخالف خود کردند و این موضوع تا اواخر حکومت پهلوی ادامه پیدا کرد و ما شاهد موضع گیری اقوام مقابل یکدیگر بودیم.ترویج جُک‌ها، لطیفه‌ها و طنزهای توهین آمیز علیه قومیت‌ها بین مردم دلایل اجتماعی، فرهنگی و سیاسی دارد و به طور کلی عقب ماندگی‌های فرهنگی باعث شده شاهد چنین وضعیت ناپسند باشیم.

نکته جالب اینجاست که قبل از قاجار هیچ کتاب و نوشته طنزی پیدا نمی‌شد که محتوای توهین آمیز داشته باشد برای مثال کتاب‌های عبید زاکانی سرشار از طنز و شوخی با مردم قزوین است اما اصلا توهین آمیز نیست و یک قزوینی با خواندن آن ناراحت و آزرده خاطر نمی‌شود اما این درحالی‌ست که از قاجار به بعد تا الان طنزها سراسر توهین و تحقیر هستند و فقط تبعیض قومی و نژادی را ترویج می‌دهند. روسیه و انگلیس از زمان قاجار به بعد نقش مستقیمی در اوضاع و احوال حکومتی و سیاسی ایران داشتند و تحقیر قومیتی و قرار دادن قوم‌ها مقابل یکدیگر یکی از سیاست‌ها و ابزارهای آنها برای تفرقه انداختن بین مردم ایران بود به همین دلیل بخشی از توهین‌ها علیه قومیت‌ها را باید مربوط به حضور دشمن در کشور دانست.

حال دشمن علیرغم همه تهدیدات و تحریم ها  و به دلیل پیروزی‌های جمهوری اسلامی در عرصه بین‌الملل به دنبال کشاندن جنگ مذهبی و قومی به داخل ایران است  و  هر روز یک مسئله در منطقه ای از کشور ایجاد می نماید روزی تمسخر ترک ها و روز دیگر تمسخر لرها و بعد عربها و...که وظیفه بزرگان قبیله ها و قومیت ها هست که مردم عوام را متوجه سیاست های خصمانه دشمنان نمایند.