معرفی خط میخی ، قدیمی ترین نوشته جهان

منشا خط میخی

تاریخ فعال خط میخی به سه هزاره پیش از میلاد باز می گردد. توسعه طولانی و گسترش جغرافیایی آن شامل فرهنگها و زبانهای متوالی متعددی بود و اهمیت کلی آن به عنوان یک رسانه گرافیکی بین المللی تمدن ، بعد از الفبای فنیقی-یونانی-لاتین ، دوم است.

 

ریشه خط میخی را می توان تقریباً در پایان هزاره چهارم پیش از میلاد جستجو کرد. در آن زمان سومری ها ، قومی که دارای خویشاوندی قومی و زبانی ناشناخته بودند ، در بین النهرین جنوبی و منطقه ای در غرب دهانه فرات موسوم به کلدیه ساکن بودند. در حقیقت ما نمی دانیم که آنها اولین ساکنان منطقه بوده اند یا مبتکران اصلی سیستم نگارش خود بوده اند ، اما اولین آثار تألیفی خط میخی به طور قاطع به آنها اختصاص داده شده است.

 

اولین نوشته های مکتوب در زبان سومری ، لوح های تصویری از اوروک (Erech)است ، که ظاهرا فهرست یا سرفصل کالاهایی است که با ترسیم اشیاء و همراه با اعداد و نام شخصی مشخص شده است. چنین واژه نویسی قادر به بیان تنها ایده های اساسی اشیاء ملموس بود.

 

ویژگی های خط میخی

مفاهیم عددی به راحتی با استفاده مکرر از ضربه ها یا دایره ها ارائه می شوند. با این حال ، بازنمایی نامهای مناسب ، برای مثال ، مستلزم توسل زودهنگام به اصل rebus بود - یعنی استفاده از اشکال پیکتوگرافی برای ایجاد یک شکل صوتی نهفته در ذهن خواننده به جای مفهوم اصلی شی کشیده شده است.

 

این امر باعث شد که از نوشتن کلمات خالص به خط آوایی جزئی منتقل شود. بنابراین ، به عنوان مثال ، تصویر یک دست نه تنها برای eru سومری ("دست") بلکه برای هجا آوایی šu در هر زمینه مورد نیاز ظاهر می شود. کلمات سومری عمدتا تک هجایی بودند ، بنابراین علائم به طور کلی هجا را نشان می داد ، و مخلوط حاصله را خط کلمه-هجا می نامند.

موجودی نمادهای آوایی از این پس سومری ها را قادر می سازد تا عناصر دستوری را با مکمل های آوایی که به واژه علائم (لوگوگرام یا ایدئوگرام) اضافه شده است ، نشان دهند. از آنجا که سومری دارای بسیاری از کلمات صدایی یکنواخت (همجنس) بود ، چندین لوگراف اغلب ارزشهای آوایی یکسانی را به دست می آورد و در نویسه نویسی مدرن متمایز می شود - (برای مثال ، ba، bá ، bà ، ba4)

از آنجا که یک لوگوگرام اغلب چندین مفهوم مرتبط با نام های مختلف را نشان می داد (به عنوان مثال ، "خورشید" ، "روز" ، "روشن") ، می توانست بیش از یک مقدار آوایی را در نظر بگیرد (این ویژگی چند صدایی نامیده می شود).

 

در طول هزاره سوم ، نوشتار پی درپی استفاده بیشتری پیدا کرد و پیکتوگراف ها به نقاشی های خطی معمولی تبدیل شدند. با توجه به استفاده رایج از لوح های سفالی به عنوان متریال نوشتاری (سنگ ، فلز یا چوب نیز گاه به گاه استفاده می شد) ، ضربه های خطی با فشار دادن به خاک رس نرم با لبه کج قلم ، ظاهر گوه ای به خود گرفت. خطوط منحنی از نوشتن ناپدید شدند و ترتیب عادی علائم به صورت دو طرفه از چپ به راست و بدون تقسیم کلمه ثابت شد. این تغییر از ستون های قبلی که به سمت پایین حرکت می کردند مستلزم چرخاندن علائم در یک طرف بود.

 

گسترش و توسعه خط میخی

قبل از اتمام این تحولات ، سیستم نوشتاری سومری توسط اکدیان ، مهاجمان سامی که در میانه هزاره سوم در بین النهرین مستقر شدند ، اتخاذ شد. در تطبیق خط با زبان کاملاً متفاوت ، آکادیان لوگوها و ترکیب لوگوها را برای مفاهیم پیچیده تری حفظ کردند ، اما آنها را به عنوان کلمات مربوط به اکدی تلفظ کردند.

 

آنها همچنین ارزشهای آوایی را حفظ کردند اما آنها را بسیار فراتر از موجودی اولیه انواع سومری (هجا های باز یا بسته مانند ba یا ab) گسترش دادند. ارزشهای هجایی پیچیده تری از لوگومرهای سومری (از نوع kan ، mul ، bat) به سطح آوایی منتقل شد و چند صدایی به عنوان یک عارضه جدی در خط میخی اکدی تبدیل شد (به عنوان مثال ، تصویر اصلی "خورشید" را می توان از نظر آوایی به صورت های زیر خواند:

(Ud، tam، tú، par، laḫ، ḫiš)

 

اولین نوع خط میخی سامی در بین النهرین اکدی قدیم نامیده می شود که برای مثال در کتیبه های حاکم سارگون اکد (درگذشته حدود 2279 پیش از میلاد) دیده می شود. سومر ، جنوبی ترین بخش کشور ، همچنان به صورت یک توده شل از دولت شهرهای مستقل بود تا اینکه در آخرین تجلی مختصر فرهنگ بخصوص سومری ، متحد شد.